EHBOooooo

Vandaag ben ik begonnen in het volgende boek:

(ik heb in de tussentijd nog het boek: The undomestic Goddess van Sophie Kinsella gelezen. Leek me echt iets voor mij ;-) Het is een leuk boek en goed voor een workaholic om even te lezen, maar het is niet heel speciaal)

Anyway, ik ben dus vandaag begonnen in het boek A quilter's Holiday van Jennifer Chiaverini. En jullie mogen raden wáár...

Kan iemand me trouwens uitleggen waarom ik de beschermende wikkels van boeken er altijd afhaal als ik het boek lees. Ik vind het zonde als die beschadigt of vermolmt. Terwijl het toch juist bedoeld is om het boek te beschermen... Ben ik de enige met deze afwijking, of is het eigenlijk heel normaal?

Weten jullie al waar ik zat, toen ik het boek opendeed?

Oh, ik zal ook het andere boek op de foto even toelichten: Tijd maken, tijdsbeleving en hoe gaan we er mee om, van Steve Taylor. Dit keer lees ik de in het Nederlands vertaalde versie. Het is een leuk boek met allerlei stukken over waarom de tijd langzaam gaat als je je verveeld en snel gaat als je met iets leuks bezig bent. Ik hoop nog te lezen hoe we daar zelf invloed op kunnen hebben :-) Maar het is erg leuk om te lezen als je inzicht wilt krijgen in die gekke flexibel lijkende uren. Ik krijg een beetje het gevoel dat ik het hele 4e dimensie gebeuren begin te snappen (terwijl Steve het daar helemaal niet over heeft hoor... Hij heeft een veel minder moeilijk verhaal) Anyway, terug naar het eigenlijke onderwerp...

Het begon heel gemoedelijk toen ik de frituur aanzette voor een paar heerlijke garnalenkroketjes. Hmmm, ik heb van die kleine kroketjes zo groot als een duim (oh, waarom zeg ik nou duim....) in de vriezer. Een echte traktatie. Een stokbroodje lag in de oven warm te worden. So far so good....

Tot ik het brood ging snijden en daarmee.....

...een millimeter of 5 diep in mijn pink jaste! WAAH, frituur uit, broodje wegleggen en even de huisartsenpost online opzoeken. (jaha, geef maar toe jullie dachten dat het om de frituur ging hè?)

That brings back memories....

In het prebloggiaanse tijdperk (zo'n 4 jaar geleden op de kop af, 't was begin februari) heb ik met het rolmes een stukje van mijn rechterwijsvinger afgesneden. Ik was toen een paar uur in 2 delen (en niet erg gelijkmatig verdeeld, mag ik wel zeggen). Dat stukje hebben ze toen netjes terug aangenaaid, maar oef wat deed dat pijn, er zitten echt heel veel zenuwtjes in je vingertopjes!

Nu, ik kan je nu als ervaringsdeskundige zeggen: dit is minder pijnlijk! Sterker nog ik ben eigenlijk verbaasd dat zo'n diepe jaap zo weinig pijn doet (ik herinner me mijn vingertopje nog zéér goed). Maar ja, de snede bulkte open (vanwege wat vetweefsel dat je in je vingers hebt, vertelde de dienstdoende arts), dus ik zag het niet heel gauw vanzelf weer dichtgroeien.

(overigens mocht je mogen kiezen: kies dan toch maar voor helemaal niet in je lijf snijden, maar dit ongevalletje komt op een mooie 2e plek, LOL)

Toch maar even de huisartsenpost gebeld en ik mocht komen. Gauw een boek meegegrist, want ik kon me de volle wachtkamers nog wel herinneren, en afleiding is zeer wenselijk in dergelijke situaties (lees: Tijd maken, Steve heeft het er juist over dat de tijd die je wachtend op onprettige locaties, zoals wachtkamers van dokters/tandartsen enzo doorbrengt, veel langer voelt dan het duurt). Ik mag me gelukkig prijzen met een rustige avond, want ik was dit keer de enige in de wachtkamer en mocht vrij snel doorlopen. Nu zit ik netjes verpakt :-) En over een week mag de boel er weer af (alleen het verband, niet de pink).

Toch eens kijken of deze episode me weer een vriendje gaat opleveren.... (maar dat is een verhaaltje voor een volgende keer :-)  )

Ik ga me lekker bezig houden met therapeutisch quilten (bovendien moet ik nog even aan mijn Challenge werken en ook de Dolly mag nog wat aandacht)

Groetjes, 

Merel 

www.birdblocks.com